Monoloog

“EEN BRUG NAAR DE MAAN”

Een flitsende avondvullende monoloog

Auteur: Johan Albalonga
Regie: Chris Wellekens
Vertolking: Ivo Maes

“Een brug naar de maan” is een toneelstuk met als rode draad afval en afvalpreventie.
Het is een humoristisch theaterstuk, boordevol actie en beweging! Je zit zeker geen 2 uren naar een man te kijken die op een krukje zit. Het leeft, het boeit.
En op het einde voel je je bij de keel gegrepen.
Een aanrader voor iedereen die begaan is met ons leefmilieu.

In den beginne…

Deze schitterende monoloog, geschreven door Johan Albalonga, sprong op 15 september 2001 in “CC De Wouwer” te Ravels uit zijn startblokken. De staande ovatie van een begeesterd publiek, die avond, bewees dat een prachtig theaterstuk was geboren.

Nu twee en een half jaar later, staat “Een brug naar de maan” er nog steeds. Sterker dan ooit. Ondertussen heb ik er al zo’n 65 voorstellingen opzitten, verspreid over heel ons Vlaanderenland. De reacties van de toeschouwers zijn telkens unaniem: verbijstering, het grijpt naar de keel, dit blijft nog een hele tijd in het hoofd nazinderen.

Zelfs het Fakkeltheater te Antwerpen opende in 2003 haar deuren voor “Een brug naar de maan”.

In 2002 werd deze monoloog geselecteerd voor de Cultuurmarkt van Vlaanderen te Antwerpen.

Nog datzelfde jaar bekwam hij 2 nominaties voor het befaamde Vondeljuweel, waaronder één voor de beste mannelijke vertolking.

Waarover gaat het?

Als toeschouwers orden we bruusk met de neus op onze wegwerpmaatschappij geduwd, op onze wereld van overconsumptie. Meestal ludiek, soms beschamend.

Het personage Theo De Swaen ‘zwaantje’ voor de vrienden, doctorandus De Swaen voor de collega’s, is afvalsocioloog. Hij ontvangt het publiek die avond in zijn afvalonderzoekscentrum. Hij geeft de toeschouwers een ludieke inkijk in de afvalzakken van de bewoners van de Bondgenotenlaan en het Lepelstraatje, in de arbeiderswijk van Leuven. Hij opent niet alleen “welriekende” vuilniszakken, maar opent ook zijn eigen hoofd, en alle herinneringen, fantasieën en dromen die hij in de loop der jaren weggooide. Ooit wou hij, als jongeling, een brug naar de maan bouwen. Maar hij heeft beslist als man met dat materiaal een schuur te bouwen.

Het is helemaal geen “statisch” stuk. Het leeft, beweegt, raast bijwijlen over het podium zoals, wij mensen, ons door het leven laten razen. Het visuele aspect is steeds aanwezig.

Informatie

U kan deze monoloog ook zelf reserveren voor uw toneelgezelschap, uw bedrijf of uw culturele vereniging.
Zuivere speelduur: 1 uur en 55 minuten. Halverwege wordt een pauze voorzien.

Voor nadere inlichtingen kan u met mij contact opnemen.